Het effect van verdampt water is een van de minder bestudeerde factoren in het opwarmings proces van onze aarde. Meestal wordt het als een onbelangrijke factor beschouwd omdat een water molecuul dat in de atmosfeer terecht komt er gemiddeld maar korte tijd blijft, dwz vrij snel neerregent. Onderzoekers van de Rosenstiel School of Marine and Atmospheric Science hebben zich op dit probleem gefocussed, en de bevindingen zijn niet bemoedigend.
De onderzoekers hebben verschillende informatie bronnen, van satellieten en observaties vanaf schepen, mbt het wolken dek op lage hoogte. Deze twee bronnen stemmen zeer goed overeen over een langere perioden. Er zijn veranderingen waarneembaar.
“These are subtle
changes that take place over decades. It is extremely
encouraging that a satellite passing miles above the earth
would document the same thing as sailors looking up at a cloudy
sky from the deck of a ship.”
De meeste klimaat modellen nemen veranderingen in het wolkendek niet mee, of niet op een manier die spoort met metingen. Het enige model dat de onderzoekers noemen is dat van het Engels meteorologisch instituut, het Hadley Centre. De resultaten zijn niet bemoedigend:
"low-level stratiform clouds, which
currently shield the earth from the sun’s radiation, may
dissipate in warming climates, allowing the oceans to further
heat up, which would then cause more cloud dissipation.
"
oftewel
"De lage bewolking die de aarde momenteel tegen de zon beschermt zal oplossen in warmere omstandigheden, waardoor de oceanen verder zullen opwarmen, waardoor dan weer meer wolken zullen oplossen"
Jokers
Er zijn twee jokers in het spel van de klimaatmodellen, en ze worden keer op keer genegeerd. Een ervan is de hoeveelheid waterdamp in de atmosfeer, waterdamp is een sterk broeikas gas. Hierboven lezen we dat we daarvan de effecten zullen gaan merken omdat de waterdamp geen wolken zal vormen en dus meer warmte zal kunnen absorberen.
Luchtvochtigheid volgt de temperatuurstijging op de voet (bron)
Methaan
De andere joker is het methaan op de bodem van de oceaan, het zogenaamde Methane clathrate. Dit zorgt aan de polen al voor borrelende zeeen. Ook het methaan in de grond van de bevroren tundra’s (dat soms hele methaan meren heeft gevormd) ligt klaar om bij hogere temperaturen vrij te komen. Sommige mitigatie plannen stellen voor dit gas actief te verbranden (omdat CO2 een veel minder sterk broeikas gas is dan Methaan). Mensen die deze factor willen vehullen zeggen dat Methaan in de atmosfeer uiteenvalt. Inderdaad, de helft is na 108 jaar verdwenen.
Methaan komt uit de grond en de oceanen. Vooral als je naar Schalie gas gaat boren.
Reactie
Het begint er steeds meer op te lijken dat alleen een zeer rigoreuze reactie gevolgd door zeer gerichte mitigatie en reabsoptie van CO2 ons gaat helpen de trends te stoppen. Ook de plannen om zolang het nog kan wolken te maken op zee zodat de temperaturen binnen de perken blijven lijken verstandig. De jokers hierboven ontkennen is in ieder geval geen optie.
Een drijvende wolken fabriek. Een ander ontwerp is een aerosol genererende savonius windmolen