Jozeph Stiglitz is een van de weinige economen die gezond verstand lijken te hebben. Het is van enorm belang voor de ecologie dat er een wind van verstand door de financiele wereld gaat waaien, een die de speculanten in de kou zet en de bouwers en ontwikkelaars koestert. Dat wordt niet dezelfde financiele wereld die we nu kennen, maar dat is een ander verhaal.
In zijn toespraak zegt hij dat de belasting op koolstof makkelijk naar 80$ per ton kan gaan. Belasting op koolstof houdende brandstoffen is een alternatief voor het bereisen van emissie rechten, het Kyoto systeem dat momenteel bestaat, maar eigenlijk niet goed functioneert omdat de beherende instellingen er een derivaten markt op hebben gebouwd. Carbon based credit default swaps zijn een simpel piramide spel van verzekeringen die niet uit lijken te hoeven betalen, maar waarbij blijkt dat er geen reserve is opgebouwd als dat opeens wel moet. Alle derivaten zijn op deze manier onbetrouwbaar en riskant gebleken.
“People are going to be cutting up carbon futures, and we’ll be in
trouble,” says Maria Cantwell, a Democratic senator from Washington
state. “You can’t stay ahead of the next tool they’re going to create.”
Een belasting zou beter zijn tov de door de financiele wereld gekidnapte carbon markt, omdat deze in ieder geval kans heeft te worden ingezet voor democratische doeleinden. De bottom line is dat hij moet dienen om fossiele brandstoffen duurder te maken. De reden die Stiglitz aangeeft is volkomen aanvoelbaar: De schade door gebruik van fossiele brandstoffen is momenteel niet bij de prijs inbegrepen, maar ze is alles omvattend. Het is eigenlijk pervers om deze in geld te proberen uit te drukken, want al had je een kubieke kilometer papieren dollars, je zou niet in staat zijn de problemen er mee op te lossen.
Het nadeel van belasten van koolstof houdende brandstof is dat het inkomsten genereert en daarmee het gebruik van deze soort brandstof in stand houd zolang het kan. In de VS en binnenkort ook Engeland en Duitsland gaat men ontdekken dat de gas maatschappijen geen moeite hebben om hiertoe zelfs het grondwater voorgoed te verzieken. De beste oplossing is alle fossiele brandstoffen onder beheer te brengen van een centraal orgaan, de brandstoffen vervolgens te ransoeneren en alleen nog gebruiken om alternatieven mee te fabriceren of om de essentiele infrastructuur in stand te houden, Dit moet volgehouden worden tot er overal vervanging gerealiseerd is, en dan wordt het gebruik gestaakt.
Dit klinkt allemaal wel drastisch. We moeten inzien dat de consumenten markt (die zorgt dat we nu dagelijks 20 keer meer energie in de markt verspillen vergeleken met ons persoonlijk verbruik) een slecht idee is, we kunnen met veel minder bedrijven en competitie af. We laten onze cultuur de hele tijd door marketing campagnes versnipperen. Als we ons goed mogen voelen bij verstandig gedrag (omdat het positief wordt gepromoot) zou de hele maatschappij een stuk duurzamere kunnen.
Dit is waar Stiglitz moeite mee heeft. Hij rekend met de ‘markt’, met de ‘economie’ die in feite een hybride is van onproductieve specualtieve activiteit en wat nodig is om onze maatschappij werkelijk draaiende te houden. We moeten ons meer op dat laatste focussen, en meer nadenken waar de zwakke plekken zitten mbt fossiele afhankelijkheid. Ingevlogen groenten zijn een goed voorbeeld. Toch is het goed dat de uitgangspunten langzaam aan verschuiven en het publiek in een steeds betere positie wordt gebracht om zich van de rampzalige fossiele gewoonte te ontdoen.