Terwijl wij in de eerste wereld aanhikken tegen de overgang naar 100% duurzaamheid, een keuze die we hebben, kijken mensen in Africa aan tegen een halvering van de regenval in de komende 8 jaar. Zeker in de binnenlanden zal dat tot grote honger leiden. Oplossingen zijn er niet vanuit de markt, die alleen denkt in termen van het toepassen van fossiele brandstoffen, volgens een systeem van koolstof krediet. Natuurlijk zouden we de Noordpool kunnen bedekken met reflecterend materiaal, of enige andere grote ondernemings starten om het noodlot af te wenden, maar daar hebben de eigenaren van de fossiele brandstoffen en een heleboel andere mensen gewoon geen zin in. Men kan dus vaststellen dat een structurele oplossing van het klimaat probleem gezocht moet worden die geen fossiele brandstoffen nodig heeft. Ook wel verstandig nu er steeds minder van over is.
Puur zandglas, gemaakt met zonlicht
Vreemd genoeg kan dat. Vreemd genoeg is er een grondstof voor het maken van enorme constructies en installaties, irrigatie systemen, schepen, containers, vaten, centrales, motoren you name it. Die grondstof heet zand. Het product heet glas, siliconen, glasvezel, monocrystalline silicon. Glas. Dit is zo’n geval waar een idee googelen maar heel weinig voorbeelden oplevert, maar wel meteen een prachtig proof of concept. Markus Kayser, een kunstenaar uit Engeland, heeft nu in Egypte en Marocco twee keer glas gemaakt van zand met zonlicht. Zijn interesse is kunst en het lijkt niet of hij terug gaat naar Egypte. De implicaties van zijn werk zijn echter enorm.
Smelt zand, de smelt temperatuur kan varieren van 450 tot 3000 graden
In de foto hierboven ontstaat een kom met een dikte van ongeveer een centimeter van wit glas. Dit tyoe glas, zonder enige verdere toevoeging kan worden gezien als een grondstof voor constructie van allerie zaken met die vreemde eigenschap : Het kost niets meer dan tijd om hem te maken. De bouwstof is in de woestijnen van Africa en Azie ruim voorhanden. Als er genoeg zon is dan wordt de volgende vraag : Wat moeten we bouwen, hoe doen we dat met dit materiaal.
Hoe glasvezel wordt gemaakt
De fresnel lenzen die Markus gebruikt zijn van plastic en kosten misschien 200 Euro, dat zijn niet de materiaal kosten, die liggen rond de vijf Euro. Toch zou Markus net als de schaal hierboven met enig geduld ook een compleet huis hebben kunnen bouwen. Gewoon emmertjes zand aanvoeren en de rest bij elkaar CNCen (zoals dat heet, computer gestuurd in situ met zonlicht laten smelten) Het zou een stevig huis zijn, misschien wel van twee verdiepingen. Misschien eerst gevuld met zand, maar compleet van glas. Zonder weg ernaartoe, zonder CO2 emissies, met minimale kosten en duurzaam als glas.
Wolken maken, een van de geoengineering suggesties die geen grootschalige ecologische schade aanricht, kan door toepassing van glas in schepen van glasvezel.
Wat zouden de kosten zijn als we deze techniek voor eco restauratie toepasten? Er zouden startup kosten zijn, om fresnel lenzen mee te kopen, expertise te ontwikkelen, locaties in te richten met kassen en desalinatie systemem. Maar dan, wat zou er dan kunnen. Glas kan waneer goed toegepast de weg banen naar grootschalige ecorestauratie. Glazen wegen met ribbeltjes? Geen probleem. Glazen pontons voor in zee? Geen probleem. Glasvezel om boten, auto’s zeilen winmolens buizen etc. mee te maken? Geen probleem.
Een mooie toepassing zou zijn om de hele evenaar van bomen te voorzien. Er is een enorm areal in onze oceaan waar de oceaan zelf dood is, waar het relatief windstil is. Waar drijvende opjecten makkelijk op hun plek kunnen worden gehouden. Zon in overvloed, water in overvloed. Waarom niet de oceaan met bontons van glas bedekt met daarin bamboe? Waarom niet een keten van pontons van Africa tot Zuid Amerika met bos, een deel zout water mangrove, een deel zoetwater, dat langzaam aan dicht groeit. Het lijkt een ongebegonnen zaak, maar we weten: mensen willen werken, en aan dit project kan eeuwen gewerkt worden. De grondstoffen zijn er.
Een veel voor de hand liggender voorbeeld is het bebouwbaar maken van de woestijnen, het aanleggen van desalinatie kassen (verdampings kassen met een doorzichtige boven kant waarin zeewater wordt opgewarmt en condenseert.) Als daarvoor een flinke breedte langs de kust wordt gebruikt dan is de capaciteit voor binnenlandse landbouw opeens heel groot. En zoekt men een transport middel dan is een glazen buis prima. Er zou een onderzoeks instituut moeten komen in Marokko of Tunesie om deze mogelijkheden te onderzoeken. De schoonheid van dit concept ligt er in dat het de bestaande orde niet verstoort maar een CO2 vrije en daarmee financieel ongeremde uitweg biedt. Wie wil er nog bouwen met cement in de woestijn? Ok, een extra raam is wel makkelijker geregeld, maar ven zonder de stolp van zelfcensuur : Dit is de enige echte manier om het klimaatprobleem definitief te elimineren.