Volgends een recente studie van oa. Kema zijn de netverliezen, het energie verlies door transport van stroom, gemiddeld 5%, een conservatieve schatting.
"Het netverlies is al enige jaren stabiel rond de 5% van de getransporteerde
energie. De omvang van de kosten van het totale netverlies bedraagt circa 400 miljoen Euro per jaar."
Het netverlies bestaat uit de energie die tijdens het electriciteitstransport omgezet wordt in warmte en straling. Een electriciteits kabel heeft een weerstand (ook al is die bij koperen kabels erg laag) en dat betekent dat deze warmer wordt als er meer stroom door gaat.
De warmte-ontwikkeling E door een stroom wordt bepaald door het kwadraat van de stroom I, de ohmse weerstand R van de componenten en de tijd t, dat de kortsluitstroom aanwezig is, geschreven als P = I2 . R . t (joule). (bron)
Dus een stuk koperen kabel met een weerstand van 1 ohm waardoor 100 Ampere gaat gedurende 1 seconde ontwikkeld een warmte van 100 Joule, of 100Watt, zovee als een gloeilamp. Het electriciteitsnet verliest volgens het rapport per jaar 5400 GWh (Giga Watt Uur). Dat is heel wat, de output van een gemiddelde kolen centrale ligt in de honderden (400) MW per jaar, maar met 5% verlies kan men meteen concluderen dat 1 op de 20 centrales zonder nut staat te stoken. We moeten die 5% maar geloven, eerder was er sprake van 12% en in Belgie werd 16% gerapporteerd.
Er is een discussie gaande over de kosten van deze verliezen. Het argument is dat omdat de stroom die over het hoogspanningsnet gaat en gradueel over netwerken van lagere voltage worden geleid daar stroomt voor de consument, en dat het dus logisch is dat de consument voor de kosten opdraait. Hierover zijn wel kamer vragen gesteld en is net door Verhagen een brief geschreven.
Welke richting moet dit uit?
Het is een vreemde discussie over hoe de kosten tussen consument en producent/transporteur zijn verdeeld. Is het nu de bedoeling dat consumenten minder betalen voor hun stroom of meer? Wat een voorstander voor duurzaamheid hieruit opmaakt is dat zijn zonnepanelen meer waard zijn omdat de stroom vrijwel zonder verlies voor de eigenaar en (als er eens een normale wet voor kwam) de buren, en dat de besparing die panelen opleveren zo al 5% zijn ten opzichte van netstroom.
De waarde van electriciteit zit in de productiviteit die ze toestaat. Of dat nu het leeftgenot is van de werknemer of de energie die de machine in de fabriek verbruikt om nuttige producten te maken (al zijn er mensen die machines belangrijker vinden). De kosten van de verliezen bestaan er uit dat de electriciteits centrale wel grondstoffen heeft moeten kopen, maar daar voor 5% niks van terugziet, en deste verder de klant deste minder. Er komt bij u 5% energie stroom uit het stopcontact dan er ooit door de centrale aan het net werd toegevoegd. Toch betaalt u er voor want hij werd in uw naam geproduceerd.
Het grotere plaatje
Geld en energie zijn niet makkelijk met elkaar in verband te brengen. Als u een kolen mijn bezit en daar met kolen graafmachines kolen uithaald en deze in uw eigen centrale verbrand, wat zijn dan uw kosten? Zou u de werknemers van uw onderneming niet met kolenstroom certificaten kunnen betalen, en verder geen rode cent nodig hebben om uw zaken te doen?
‘Kosten’ zijn dus een vaag begrip in de fossiele energie branche. Er wordt wel gedaan dat u betaald, maar u een energie bedrijf heeft niks aan geld behalve als er producten te koop zijn, die zijn gemaakt met de energie. Stelt u zich voor dat een energie bedrijf zie "Ok, meneer de bakker, u krijgt geen milliWatt voor ik een brood van u zie!". Dan was er een kip en ei probleem en stierf iedereen van de honger.
Daarom zijn er banken die geld lenen aan mensen die deze kunnen inleveren bij de energie bedrijven, en zo beschikking krijgen over energie om bv. brood mee te bakken. Wat zijn de energie kosten van een brood? De waarde van de KWh is nul. De waarde van het brood is reel. Bakt de bakker met warmte van zonnepanelen dan zijn de energie kosten (bij een afbetaalde installatie) nul. Dit om aan te geven dat ‘kosten’ niet vanzelfsprekend zijn. Met ziet de ‘kosten’ van energie het best als een pacht die we betalen omdat we een fossiel afhankelijk domein bewonen. We fungeren als een soort plantage. De eigenaren van de fossiele brandstoffen willen een deel van de productie in ruil voor hun stinkende olie en zwavelhoudende kolen en gas, en wij snappen door het gebruik van termen als kosten en middelen als geld niet dat dit zo is.
Wie het wel snapt ziet de oplossing. Eigen sovereigne energie opwekking, zo lokaal mogelijk om de investering te minimaliseren, zoveel mogelijk arbeid gebruiken als dat mogelijk is, zo snel mogelijk de minimale behoeften van het volk ‘pacht vrij’ maken. Het kan met hernieuwbare schone energie. De macht van de energie maatschappijen is een vreemde macht, net als die van de banken. En hernieuwbare energie is het enige dat deze kan doorbreken. Dan zijn de netverliezen ook niet langer relevant.