Er wordt grote hongersnood verwacht in de Sahel in het hart van de noordelijke droge zone van Africa. Africa als geheel staat grote droogte te wachten als gevolg van klimaat verandering, tegen 2020 wordt verwacht dat er maar de helft van de regen valt als nu het geval is. Wie de ontwikkelingen alleen maar in de gaten houdt wordt er net zo goed slachtoffer van als degen die er niet over nadenkt. Actie maakt het verschil en kan zeer effectief zijn.
De zogenaamde Molai Woods (afbeelding hierboven) werd in 30 jaar door een enkele man op een dorre zandbank in India aangelegd. In totaal 5503 hectare dor zand veranderde in een bos met veel varieteiten en wilde dieren. Meer foto’s hier. Bossen houden vocht vast in een microklimaat. Een ander voorbeeld zie je hieronder, midden in dor Australie staat een blokje bos. Men kan tegenwerpen dat de donkere kleur van een bos minder albedo heeft en de aarde dus meer opwarmt, maar bossen accumuleren koolstof uit de atmosfeer en zijn bronnen van varieteiten die misschien beter tegen de nieuwe klimaat omstandigheden opgewassen zijn, het zijn ‘evolutionaire enclaves’. Dood zand is dood.
Dit bos in de dorre vlaktes wordt niet zo geirrigeerd als landbouwgrond. Het houdt water vast.
We zouden kunnen proberen deze mensen te voeden met voedsel dat elders verbouwd wordt, maar dat is geen structurele oplossing voor het probleem van de toenemende droogte. Er worden steevast oplossingen aangedragen waar sommige mensen beter van worden, in het geval van voedselhulp natuurlijk degene die het voedsel tegen bepaalde prijzen produceren, vervoeren en distribueren. Om de problemen rond het klimaat op te lossen (of een serieuze slag toe te brengen) moet het idee dat een onderneming rendabel moet zijn worden losgelaten.
Het zou genoeg moeten zijn om te weten dat we door de bescherming van Africa de aarde iets mensen en dier vriendeliker maken, zoals ze altijd (noodzakelijkerwijs) is geweest. Andersom is er geen vanzelfsprekendheid. De Aarde kan chemische parameters opwerpen waar alleen de meest simpele organismen nog raad mee weten. Dat is ook verschillende malen gebeurt in de afgelopen miljarden jaren.
De wind waait bij Egypte Africa in
Er is een ingang om Africa structureel te helpen. Niet alleen bij het handhaven van zijn koolstof sequestratie capacitiet (want er zullen heel wat branden komen in de komende jaren) maar misschien zelfs om te zorgen dat het continent een carbon sink wordt. Die ingang wordt gevormd door de wind die van de Middenlandse zee Egypte inwaait. Dit is een voorbeeld van wat mogelijk is. De wind die bij Alexandria Egypte binnenkomt waait door tot aan Mauritanie, door het hele hart van Sahara en de Sahel. Deze wind is niet van water verzadigd.
Het is eenvoudig om deze wind as transport middel te gebruiken voor water, dat in de vorm van regen en wolken zal zorgen voor irrigatie en koeling in het hart van Africa. Om dit te doen moet voor de kust van Egypte of meer binnenlands voor bepaalde installaties worden gezorgd die de verdamping van water uit de Middenlandse zee vergroten.
Savonius vertikale windturbine
Greencheck heeft al eerder een artikel over dit onderwerp gepost dat helaas zoek is geraakt. Daarin was onder andere te lezen dat een engelse ontwerper een speciaal voor het hierboven bescheven doel van het vergroten van de verdamping van zeewater een windturbine had ontworpen. Deze windturbine is van het Savonius ontwerp. De rotor bladen zijn hol en zuigen door de middelpuntvliegende kracht water op, dat via kleine openingen rond wordt gesproeid zodat het in de warme wind kan verdampen.
Er is onderzocht wat er met het zout e.d. gebeurt uit het zeewater dat overblijft na verdamping van de druppels, en dit zal over een afstand van ongeveer 10 km neerslaan. Dit is geen probleem en kan zelfs een inkomstenbron vormen. Sterke verdamping uit de Middenlandse zee kan deze wel zouter maken, dus het op land opvangen van het zout is misschien het beste idee.
Er zijn nog andere manieren om dit effect te bereiken, daarover in een vervolg..