We schrijven meestal over duurzaamheid en het fossiele machtsbolwerk dat we moeten verslaan, maar ondertussen zijn er ook andere onderwerpen waar we onszelf, of waar de economie ons weerhoudt van de juiste acties.
De vergrijzing is een feit, niet alleen in Nederland. De werkgevers maken zich zorgen, er zijn te weining mensen om het werk te doen en het aantal lijkt zelfs af te nemen. Tegelijkertijd stijgt de ‘last’ van de ouderen die pensioen genieten. We vinden die framing als ‘last’ onterecht. Het is waar dat ouderen niet veel produceren, maar dat is een gevolg van de wens van de economie om te produceren met fossiele energie, en niet met hernieuwbare energie. Daardoor zijn er altijd mensen die denken “Die fossiele energie zou ik zelf wel willen gebruiken”, er is concurrentie om de energie, en dan worden ouderen weggezet als ‘last’.
De medische wetenschap ontwikkelt zich echter voortdurend. Er is tegenwoordig zogenaamde stamcel therapie. Daarbij worden stamcellen gemaakt, dat zijn cellen die zich nog in elk celtype kunnen differentieren. Deze maken we normaal gesproken zelf ook, in ons beenmerg voor bloedcellen, maar ook in onze longen en hersenen. Bij hersenbeschadiging worden nieuwe cellen gemaakt die zich automatisch verplaatsen naar de plek van het letsel en daar functie herstellen.
Stamceltherapie is een onderdeel van regeneratieve geneeskunde en kan gezien worden als een nieuwe tak in de medische therapeutische benadering van ziekten en traumata waarbij de basis idee bestaat uit de transplantatie van – al dan niet gedifferentieerde – stamcellen ter vervanging van afwezige of defecte cellen, weefsels of organen.
Veel werknemers zouden wel langer willen werken, maar zijn gewoon te oud en gebrekkig om dat te doen. Stamceltherapie wordt vooral gepromoot met beweringen over herstel van algemene gezondheid. Gezondheid op hoge leeftijd is niet alleen iets dat ‘marktwaarde’ heeft, maar ook economisch belang. Wat zou het voor de werkende medemens betekenen als hij/zij nog een aantal jaar in gezondheid zou kunnen doorwerken?
Stamcel therapie hoeft niet duur te zijn. Het zijn tenslotte levende cellen die bij 37 graden Celsius op een beetje agaragar prima gedijen (niet dat we er het fijne van weten overigens). Met een warmhoud kast en een paar petrischaaltjes ben je al een heel eind. Niet om het te bagataliseren, maar toch is het vooral het checken van de cellen en het steriel houden van het proces (de cellen worden in het bloed getransfuseerd) het meeste werk.
Stel : Stamceltherapie werkt zoals veel mensen getuigen. Dan zou het geen slecht idee zijn om deze behandeling algemeen te vergoeden. Dat zou niet alleen de kosten van medische zorg beperken (en van verzorging), maar ook de levenskwaliteit van ouderen verbeteren, en daarmee ook de kans dat ze nog deelnemen aan het arbeidsproces. Grotere arbeidsparticipatie is goed voor de economie.
Het lijkt ons dat een politieke partij die niet te knus is met de farma-ceutische industrie dit zou kunnen voorstellen. Als de baten kunnen worden bepaald (door onderzoek naar de voordelen voor de levenskwaliteit van behandelde patienten) dan kan blijken of mensen de keuze gegeven moet worden : behandelen of pensionado blijven. Het lijkt ons dat als mensen uit het arbeidsproces vallen door kwalen die met stamcel therapie verholpen kunnen worden, zo’n behandeling zeker te motiveren is.
