De promotie van duurzaamheid zou mensen toch aan het denken moeten zetten. Net als toen mensen opeens werd aangeraden niet te roken, u vroeg misschien af wat er dan niet goed aan was. "Roken is ongezond" (vandaag een onderzoek dat meldt dat je al na 30 minuten kans hebt op een plaats op de patientenlijst, maar dat terzijde). In de VS werd jaren strijd gevoerd om te voorkomen dat deze stelling werd geaccepteerd, want dat zou geld gaan kosten. Uitendelijk was de rekening voor de sigaretten industrie vele miljarden.
Man’s actions are always trophy hunts. Trophies are supposed to be organic and real
U moet duurzaam doen, zijn, denken. Oh, is wat we nu doen dan niet duurzaam? Da’s ook stom? Hoe moest dat dan als alles op was? Ik dacht dat het juist goed ging, vooruitgang enz. Niks van waar? Wie betaalt dat? Waarom komt men daar nu mee? Het zijn dezelfde mensen die de sigaretten langer ‘gezond’ hielden! Maar dat is niet het punt.
Our spaceship is not aknowledged as a trophy
Onze economie is niet duurzaam. Kenners zullen vaststellen dat ‘economie’ een kennisgebied is waarin duurzaamheid geen rol speelt. Het milieu is een externaliteit. Een britse econoom publiceerde in 2006 het Stern Review. De auteur probeerde daarin de kosten van klimaat inactie in de kaart te brengen. Vooral het feit dat klimaat verandering weers extremen kan veroorzaken is zorgwekkend, want stel dat het in Nederland langzaam een beetje op Italie zou gaat lijken, who cares. Helaas is deze simplistische relativering niet toepasbaar.
Was it smart to focus on those other spaceships? Will we be around to see that flag in 1000 years? Oops, doom!
Laten we overigens even stilstaan bij het feit dat de grote industriele bedrijven al meer dan 50 jaar PRECIES weten hoe de vork in de steel zit. In 1957 werdt het probleem al helder uitgelegd en er is een plaatopname om het te bewijzen. De verwachting was een 2 graden stijging in de 20e eeuw en 7 graden in totaal. Was de mens de oorzaak? "Does man’s puny efforts make any significant change in the carbon dioxide balance? Very significant" was het antwoord in 1957. Dat de economen probeerden hun vak tot wetenschap te bestempelen betekende niet dat ze loyaal waren aan hun wetenschappelijke collega’s integendeel. Dat er in 1966 over het greenhouse effect, hittegolven en dode oceanen werd geschreven is dus geen wonder. Wat wel een wonder is is de makheid van het wetenschappelijke establishment. Het was belangrijker om drie man veilig rond de maan te krijgen dan 4 miljard mensen nog een paar duizend haren rond de zon.
"The average temerature rise observed for the last 60 years also agrees nicely with the temperature rise calculated from the extra carbon dioxide in the atmosphere" (1957)
Doemdenkers zijn idialisten, idioten, saai, vervelend. Mensen die de toekomst zien, die verbetering realiseren, die technologisch optimist zijn, dat zijn helden. Zelfs zelfverklaarde gekken als Ray Kurzweil die zijn optimisme van zijn ouders heeft geleerd (dus nergens op baseert) zijn te preferen over serieuze mensen die ons een beeld geven dan het eind van de glijbaan. Wie de reling probeert te pakken wordt vertelt dat het wel meevalt, niet zo ongezellig, of juis ‘doe gezellig mee’ en verstook tonnen olie met een duurzaamheids actie die niks oplevert. Oops cynisme is helemaal uit den boze.
Profit from oil
=
What you can trade for the
(Oil available – Oil needed to get it to consumers + Oil to bribe consumers, politicians etc.)
=
Still a lot
Maar wie heeft er een hekel aan de doem denkers? Wie had er een hekel aan de denkers? Want doem is slechts een gevolg van inactie. Simpel : De olieboeren, de banken. Iedereen die een leuk leven prefereert boven een duurzame beschaving. Wie zoekt vind hiervan overal bewijs. Meest recent natuurlijk de gebroeders Koch. Het principe is eenvoudig, als je tien vaten olie moet weggeven en er drie nodig hebt om dat ene vat bij de klanten te krijgen, kun je dat alsog doen. Dwz de energie balans van olie strekt zich uit tot het leveren van GELD aan mensen die iets op je tegen zouden kunnen hebben. Tot mensen nee zeggen tegen GELD van olie maatschappijen en hun eigen mening baseren op het lot (en het lijden) van de mensheid blijft olie winning rendabel.