Er zijn een paar gepatenteerde econmieen, bv. de ammoniak economie en de methanol economie. Waarom zouden we van een economie spreken? Omdat dat haalbaar is. Een complete economie kan met ammoniak en methanol worden gerealiseerd, en beide kunnen uit hernieuwbare bronnen worden gemaakt. In plaats van deze opties te overwegen lezen we dat Shell in Australie de deksel van de doos van Pandorra haalt met zn. floating LNG. Door gas van de oceaan bodem te winnen zal ons klimaat zo opwarmen dat onze oceanen zonder leven zullen zijn en onze atmosfeer zijn zuurstof verliest.
Maar ook het systeem dat zo wijd wordt aangeprezen als noodzakelijk en nutting en efficient etc. het smartgrid, is een gepatenteerd system. Microsoft heeft het sinds 2010, het beschijft een vrij uitgebreide structuur waarin de smart meter natuurlijk een belangrijke rol speelt :
Het systeem is flink doorgedacht, inclusief de electric vehicles en het heeft een plaats voor ‘consumer based power generation’. Dit betekend echter wel dat als we een systeem willen dat het gebruik en de productie op verschillende verbonden locaties balanceert, we te maken krijgen met een patent infringement claim van Bill Gates. Bill heeft een goede relatie met de energie bedrijven, want ons internet en verbonden computers zijn grootverbruikers (2% van alle emissies) ook al worden PCs steeds zuiniger.
Een wereld zonder meters
In een discussie over de introductie van technologie kan iemand die daar twijfels bij heeft zich al snel weggezet zien als iemand die in het stenen tijdperk probeert te blijven. Dat is een debat techniek, natuurlik wil niemand zich het leven moeilijker maken dan noodzakelijk. Maar stel even dat we nog geen electriciteits net hadden, wel zonnepanelen e.d. en dat er behoefte was aan handel omdat de mensen met panelen meer stroom hadden dan nodig voor hun eigen behoeften. Dan zouden buren een kabel leggen, er zou een schema gemaakt worden wie wanneer van de beschikbare stroom gebruik zou maken. Een overleg per week (zonder interne) en de zaken zouden zijn geregeld.
In onze wereld is het (als we de jurist van de EU mogen geloven) verboden om aan onze buren te leveren. We moeten via het net en volgens de regels van het net werken. Omdat internet er is en er zijn smart meters zien we dus hoe onze lokale handel onder toezicht en controle komt van de electriciteits bedrijven. Het nadeel is vooral dat dit vervolgens maar op een enkele manier kan, de Microsoft manier. Electriciteit is helemaal niet zo fungible (dwz inwisselbaar) als ons wordt voorgespiegeld. Het verlies kan aanzienlijk zijn, dus we moeten niet denken dat we stroom uit Spanje zonder veel verlies bij ons kunnen gebruiken, tenminste niet via een groot net. Het voordeel ligt vooral bij de essentiele functie die electriciteits bedrijven op deze manier consolideren, voor deze bedrijven. Op een of andere manier (door geld) worden we van de ene kar voor de andere gespannen, en wordt ons tegelijkertijd gevraagd of we die willen trekken.
Prijzen en delen
Als je iets duur wil maken dan moet je er een prijs aan verbinden. Je moet zeggen "Water is wel 100 Euro per m3". Onmiddelijk stoppen mensen met het delen van hun voorraad met anderen. Ze voelen zich rijk als ze een vijvertje hebben en de mensen zonder kraan of vijver beginnen te lijden en gaan op zoek naar een manier om aan water te komen. "Geld verdienen!" wordt hen dan gezegd. Dit is de essentie van prijs, namelijk dat er geen bereidheid is om de resource simpelweg te delen. Als je iets dieper op het concept van prijs ingaat wordt duidelijk dat er alleen sprake is van een prijs als er meerdere aanbiders en kopers zijn die allen het product willen verhandelen. In sommige gevallen is dit een gelijk speelveld, namelijk als alle partijen elkaars werk zouden kunnen doen. Dan gaat het er om wie het beste is om iets te doen, wie tijd heeft, etc. en die laat zich welliswaar met geld compenseren, maar dat geld gaat naar iemand anders die iets anders gedaan heeft, en keert steeds terug in de circulatie.
Bij sommige producten is dat niet zo omdat niet iedereen dit kan produceren. Olie en gas en kolen zijn voorbeelden. Er is een eigenaar van de kolen mijn, en als je die eigenaar niet bent dan kun je de kolen niet uit de mijn halen. Je mag wel vissen op zee of paddestoelen zoeken in het bos, maar de mijn is van de eigenaar. Die eigenaar doet niets anders dan de kolen uit de mijn halen. Een beetje als een kruidenier de kaas snijd. Alleen koopt deze kruidenier de kaas niet, hij verovert deze. Vervolgens is de prijs een zeer willekeurige zaak, want wat heeft een kolenleverancier aan enorme hoeveelheden geld? Als hij het uitgeeft aan de andere deelnemers van de economie kan hij er op gegeven moment kolen voor gevraagd worden te leveren, en dan heeft hij zijn geld wel terug, maar is een mud kolen armer! Hij kan het wel uitgeven aan leuke dingen die mensen met kolen energie maken, en dat voorrecht is natuurlijk aangenaam.
Nu mensen steeds meer eigen energie gaan opwekken zijn de kolen, olie en gas boeren niet zo happy. Du moment dat duidelijk wordt dat een alternatief voor steeds bij de kolen, olie of gas boer aanbellen zullen mensen er mee stoppen. Het ergste wat kan gebeuren is als er een energie bron wordt gevonden waarbij voor de fabricage geen kolen, olie of gas nodig zijn. Dat zou een ramp zijn. Wind energie is een voorbeeld van zo’n bron, en men kan alleen hele strenge regels maken en zeggen dat het teveel lawaai maakt e.d. Men kan zelfs als olie maatschappij windmolens gaan bouwen om te zorgen dat ze slecht in de smaak vallen, vreemd maar logisch.
Maar en werkelijk serieuze barriere is het net. Het is nu het distributie systeem van meest niet duurzame energie. Het is zeer de vraag of terug geleverde electriciteit wel te gebruiken is, dat ligt vast aan de hoeveelheid. Het is niet zo dat een lokaal netwerk zeer efficient is bij het vervoer dan stroom, dus er zijn veel verliezen. Wat dat betreft zijn bedrijven niet scheutig met het versprieden van informatie, hoeveel power is nu waar op het net etc. Is de stroom die we midden overdag in de winter leveren wel 20ct/kWh waard? Hier is een prijs controle mechanisme de oplossing. Daarvoor zijn smart meters nodig.
Opslag is natuurlijk uit den boze in deze discussie, dus daar zijn geen oplossingen voor. Die zijn er wel maar die passen niet in de strategie.
Als we overal smart meters plaatsen een het Microsoft prijs mechanisme hanteren dan kunnen de grote leveranciers een vervelend probleem oplossen, namelijk dat ze nu nog geacht worden hernieuwbare electriciteit in de dal uren af te nemen. Met een smart meter prijs mechanisme wordt snel duidelijk dat uw stroom in de daluren minder waard is.
U zult misschien zeggen dat de stroom dan in ieder geval reel geprijst is, en dat is ook zo, maar wat als er lokale electriciteits opslag mogelijk was mbv vanadium flow batterijen of een waterstof opslagtank? Stroom is alleen reel geprijst als de markt voor alle gereleateerde producten vrij zou zijn, en dat is hij zeer zeker niet.
Dus smart meters zullen gaan fungeren om de prijsconcurentie tussen de grote producenten en de kleine opwekker ten voordele van de grote producent te beslechten. Dit kost misschien inkomsten, maar dat is niet erg zolang het resultaat positief blijft. Dit is het principe, zolang we door kunnen gaan is het in order, ook al verdienen we er nauwelijks aan. Aan veel winst hebben ze toch niks.
PS : Geld en Olie, oftewel wie besteedt de olie het het best?
Overigens willen olie maatschappijen wel veel winst, en ze willen de geldhoeveelheid reduceren, om de simpele reden dat hun product zo alleen door de economisch actievere partijen betaalbaar blijft. Arme mensen moeten geen geld te besteden hebben, dat is niet leuk. Een duidelijk voorbeeld hiervan is te zien in onderstaande video over de Koch Brothers (twee olie magnaten).