Kopenhagen Targets aangekondigd
Reuters meldt dat China een harde emissie target heeft aangekondigd van een reductie in ‘Carbon intensity’ naar minimaal 55% van het emissie niveau van 2005 in 2020. ‘Carbon Intensity’ is de hoeveelheid CO2 emissies per BNP. Omdat het BNP nog omhoog zal gaan kan het zijn dat emissies de eerste tijd nog zullen stijgen. De VS heeft aangekondigd dat het een 17% reductie van alle emissies zal hebben gerealiseerd in 2020.
2005 vs 1990
Eerder aangekondigde targets van bv. de UK onder het Kyoto protocol waren gerelateerd aan de emissies van 1990. De UK (Engeland) waren bijvoorbeel 20% onder het niveau van 1990. Als je die maatstaf gebruikt en weet dat de emissies van de VS in 2005 16% hoger waren dan in 1990 dan weet je dat de target van de VS eigenlijk een nul target is.
Voor China ligt het ingewikkelder. De emissie taget van China is aan het BNP gerelateerd. De uitstoot in 2005 was 5,5 Miljard ton (data IEA 2009), het BNP in 2005 was 5,5 Miljard Dollar (toevallig). Dus dat is 1 ton per dollar BNP. Die verhouding ligt volgens het IEA in 2020 rond de 2 ton per dollar BNP. Dat wordt dus minimaal 1,1 Ton per dollar BNP, of 11 Miljard ton in 2020. Vergelijk met de VS dan praat je in 2020 dus over 5 miljard ton. Een terugrekening naar 1990 heeft weinig zin omdat China zo extreem snel is gegroeid. als je dit nog eens voor de huidige bevolking corrigeert dan kom je op 8,24 ton per Chinees en 16,2 ton per Amerikaan (per jaar).
Emissie handel
Een groot verschil tussen China’s target en die van de VS is dat China carbon sinks (zaken die CO2 afvangen) niet als winst voor de target rekent. Dit is niet onbelangrijk. Het met Kyoto opgezette emissie handel systeem (CDM, clean development mechanism) heeft een zwakke plek, namelijk dat het carbon sinks ziet als een bron van emissie rechten. Een windmolen bespaart X tin CO2 oer de levensduur, dus krijgt de bouwer ervan X ton emissie rechten. Dit maakt de windmolen welliswaar goedkoper, maar het zorgt er tevens voor dat de X ton alsnog worden uitgestoten. Het leid tevens tot een speculatieve windhandel waar alleen de banken wijzer van worden. China heeft daaraan een broertje dood, en het stemt hoopvol dat in Kopenhagen misschien geen koolstof handels overeenkomst komt (die de banken nodig hebben voor hun emissie handel). Een windmolen in China is dus winst, een windmolen onder CDM is gelijkspel.
Niets verbranden
Met al deze afspraken en maatregelen komen we er niet. Het simpelst gezegd verbrandt de mens iets dat hij niet zou moeten verbranden omdat het op geologische tijdschaal diep onder de grond terecht is gekomen en het hele ecosysteem zich op de afwezigheid van de koolstof in de olie, kolen en gas heeft ingesteld. Het spul hoort niet boven de grond, het hoort niet in de atmosfeer. Terugdraaien is moeilijk, vergelijk het met inkt die je in een zwembad gooit en die je alleen door langs de rand te scheppen er uit kan halen (als dat al lukt). De atmosfeer is veel hoger dan alleen de biosfeer waarin wij leven, maar de CO2 bovenin houdt wel zonnewarmte vast. Die er uitwassen zal honderd duizenden jaren duren. Daarom is het zo belangrijk dat we meteen emissies reduceren en in Kopenhagen tot een sterke consensus voor actie komen.