Er wordt steeds meer gesproken over de manier waarop ons financieel systeem werkt. De aanhoudende crisis wordt aangegrepen voor protesten tegen de 1%, de banken die goedkoop lenen bij de centrale bank, maar burgers hoge rentes laten betalen. De belasting betaler moet bijleggen en we moeten allemaal bezuinigen. Deze vrijdag vind een door het Platform SDE georganiseerde conferentie plaats in de Rode Hoed met de naam "Geld Draait de Wereld Door". Recent vond ook een bijeenkomst plaats in Utrecht olv Qoin.
"De jaarlijkse conferentie van Platform DSE is deze keer geheel gewijd aan de financiële sector en de crisis. Met inspirerende verhalen van onder andere Bernard Lietaer en Francine Mestrum. Met scherpe analyses van de onderliggende problemen. En met een keur aan praktische oplossingen." (bron)
Wereldwijd zijn er talloze mensen die een mening hebben over wat het probleem is en wat de oplossingen zijn. Dit zijn economen, voormalige wereldbank medewerkers, journalisten, analisten enz. De variatie ontstaat door het verschil in geloof in het probleem, en in de middelen om die op te lossen. Sommige mensen denken niet dat de olie opraakt, geloven in het rechtsysteem, geloven in de maatschappelijke dienstbaarheid van het financiele systeem, anderen geloven dat de goedkope olie over een paar jaar op is, hebben geen enkel vertrouwen in het rechtsysteem en zien banken als zombies die het bloed uit de maatschappij zuigen. Een ‘oplossing’ van het probleem is dus niet iets waar men het makkelijk over eens wordt.
Deze man is een van de veroorzakers van de crisis, hem haten lost niks op. Zijn bank opheffen wellicht.
Wie echter even stilstaat bij de dagelijkse realiteit ziet al snel dat er geen oplossing nodig is voor de financiele problemen of onrechtvaardigeheid in dit of dat systeem. De oplossing bestaat uit het onszelf in staat stellen een hoge kwaliteit van leven te bereiken. Niet spiritueel (hoewel dat kan helpen), maar praktisch. Daar is alles tenslotte om begonnen. Eten, wonen, zorg en tijdsbesteding. Werk misschien, maar waar werkt men liever, in de eigen moestuin of in de fabriek? Niemand wil eigenlijk werken, mensen willen creeren, maken, tot stand brengen. Dat is iets anders.
Geld
Als we onze Euro even ons geld noemen en ons daartoe beperken, dan kiezen we voor een paradox. We commiteren ons namelijk meteen aan het systeem waarin deze Euro functioneert. Het doel zal zijn dat mensen onderling voldoende Euro’s ter beschikking hebben om te eten, wonen etc. en dat deze Euros op een acceptabele manier worden verdeeld. Du moment dat we dat vraagstuk proberen te beantwoorden bevinden we ons in het huidige politieke debat. De banken zeggen dit, de werkgevers zeggen dat, de oplossingen zijn gradueel, er is crisis enz. De economie is niet eerlijk en praten erover doet niet af aan een fundamentele realiteit, namelijk dat burgers niet degene zijn die het geld in omloop brengen.
Sure..
Waar komt geld vandaan
Al het geld in omloop is uitgeleend. Vanuit het normale prespectief kunt u geld lenen of verdienen, dwz als de bank of werkgever of koper dat een goed idee vindt. De koper heeft het geld ook geleend of verdient. De werkgever heeft het geld ook geleend of verdiend. Het verdiende geld is echter ooit van een bank geleend. U kunt zelf geen geld in omloop brengen, en daarmee is er een duidelijke machtsverhouding geschapen met banken bovenaan de piramide, overigens zonder dat banken deze officieel bekleden of erkennen!
De Carbon/credit economie
Toen ik jong was en geld begon te begrijpen waren banken gewoon bedrijven die veel eigen geld hadden, gestart door slmme handelaren bv. Later snapte ik dat banken spaargeld aan andere mensen leenden, soms al meer dan was ingelegd, in een ratio, fractie. Nog later snapte ik dat ze simpelweg geld creerden als ze een geschikt onderpand hadden (de ratio met eigen reserves is bijzaak). Nu snap ik dat banken zelf niet eens waarde geven aan geld en de productieve maatschappij die voor alles olie, kolen en gas nodig heeft ook niet. Dus dat de rol van geld die van placeholder is, gemaakt in naam van de olie, kolen en gasproducenten, die ons willen laten werken voor hun grondstoffen (om zo de utiliteit te maximaliseren) en de vruchten van hun bezit plukken. Krediet is afhankelijk van de energie die direct beschikbaar is voor productie en consumptie. Onze economie is een ‘carbon/credit’ economie, en dat verklaart de supremacie van gas,olie, kolen maatschappijen en het bankwezen.
Thanks Iran! Now let’s print some money!
Crisi
De discussie over geld heeft een oorzaak in de financiele crisis, niet zozeer de crisis zelf maar wat we daardoor leerden over het bankwezen. De een na de andere rechtzaak die door de Commodities and Futures Trading Commission voor vele miljoenen wordt gesettelt kan op den duur het beeld van een verziekt en frauduleus bankwezen niet meer verhullen. Nu lijkt de financiele crisis te veranderen in een soort energie crisis, met zorg dat de olie prijzen een herstel van de economie in de weg zullen staan. Maar wie bovenstaande allinea snapt snapt ook dat we maar met een crisis te maken hebben, nl de carbon/credit crisis.
Van Carbon/Credit naar Renewable/Credit in vier fasen
Fase 1. Er is carbon genoeg. De mensen die het geld in omloop brengen doen dat zo veel mogelijk. Er is de ene boom na de andere. Carbon consumptie is explosief, de bevolking groeit mee. Nixon zorgde dat de geldhoeveelheid officieel ongelimiteerd werd door van de goudstandaard af te stappen, Ronald Reagan zette deze fase door in weerwil van informatie over de klimaat risico’s.
Fase 2. Er is steeds minder carbon. Als banken doorgaan met het in omloop brengen van geld zou de prijs ervan stijgen. Daarmee zou de prijs van alle productie stijgen. Dan zou men zich vragen gaan stellen over de hoeveelheid carbon die er nog is. Om dit te voorkomen reduceert het bankwezen de geldhoeveelheid in omloop, het liefst via failissementen en gok instrumenten zoals derivaten, leningen waar mensen geld mee kunnen ‘verliezen’. Een zwart gat van schuld is zeer welkom, het is sinds 2000 in aanbouw geweest. Overal wordt carbon gedreven activiteit gestopt en geremd, maar iedereen gaat door waar het kan want de perceptie is : "Er is te weinig geld".
Fase 3. Regeringen en overheden die het probleem niet snappen forceren het in omloop brengen van geld tegen de zin van de banken. Het plan valt in duigen. De prijs van carbon stijgt! De geest is uit de fles. We hebben een ENERGIE CRISIS. Men probeert van alles te bedenken in het geldende economische kader, maar niks helpt, het geldend economisch kader is een streven de utiliteit van carbon te maximaliseren, niet de noodzaak ervan te elimineren. Het gevolg:
(1973) "How can anything survive in a climate like this. A heatwave all year long. A Greenhouse effect, everything is buring up". Dat ook nog..
Fase 4. Mensen snappen het probeem. Het carbon/credit systeem moet op de schop. Het random uitdelen van geld voor activiteiten die carbon consumeren is een luxe die we ons niet meer kunnen veroorloven. Er moet gericht met de hulpbronnen worden omgesprongen, dus ransoenering en gedwongen productie van duurzame energie. Wel lastig op een moment dat de hele wereld tot die conclusie komt en wil vechten om de laatste resten, danwel de gasreserves aanboren en daarmee de ondergang van het leven op aarde garanderen. Gelukkig is er low tech duurzame energie. Deze vervangt de carbon. Er ontstaat een nieuw systeem, het renewable/credit systeem. Daarnaast worden veel dingen gratis en ontstaat er een gedetaileerd barter systeem.
Renewable/credit of Robo(eco)nomy
De Renewable/Credit Economie
De nieuwe economie die een combinatie kent van gratis activiteiten, activiteiten die via barter worden georganiseerd en activiteiten waarvoor renewable credit wordt gebruikt is een compleet andere dan de huidige. De reden is dat de geldstroom niet meer automatisch richting energie leveranciers loopt. Deze zijn er nog wel, maar dat zijn u en ik. De reden waarom wij dat zijn is omdat de crisis zo groot werd dat het Carbon/credit systeem de controle volledig verloor. Dat is wat ze doen als ze discussies aanmoedigen. Ze excuseren zich. Een golden opportunity.
Gratis
Wanneer we iets zelf maken is het logisch dat we daar niet voor betalen. Dus iemand die zelf zonnepanelen heeft koopt geen stroom van zichzelf. Dat maakt de stroom gratis. Als u teveel heeft en u geeft het aan de pizzeria, dan zal dit tot een (piepkleine) korting op de kosten van de pizza leiden. Dat mag nu nog niet zonder bemoeienis van een energie bedrijf. De kosten van de pizzeria zijn echter ook lager, want deze heeft zelf zonnepanelen, dus minder overhead. Hetzelfde geld voor de boer die de tomaten verbouwt, de electrische vrachtwagen die ze vervoert, of de zonnetrein. Al deze deelnemers aan de economie kunnen hun eigen, en daarmee de kosten die ze anderen in rekening brengen reduceren. De minimale cashflow is een van de redenenen dat banken niet zo voor duurzaamheid gaan. Als iedereen zelf zijn stroom opwekt scheelt dat per huishouden ongeveer 2500 Euro per jaar in maandelijkse termijnen betaald, een hoop geld..
Barter/Ruilhandel
In de periode dat mensen alle zeilen bij moeten zetten om zich in leven te houden (de diepe diepe crisis) ontstaat er een informele ruileconomie. Deze kan ook nu al worden ingezet, bv. via een systeem zoals te vinden is op de website tubecoin.com . Dit systeem laat mensen ruilhandel drijven met eigendoms certificaten van goederen en diensten. Deze kunnen online of offline worden verhandeld. Er is geen valuta, de certificaten zijn de valuta. Elke producent kan zijn eigen certificaten in omloop brengen, en deze kunnen in de keten verhandeld worden. Loon kan in certificaten worden uitgekeerd, of deels. U krijgt bv. in plaats van 2500,- Euro certificaten voor 30 broden, 15 pakken melk, 65 OV kilometers, 120 EV kilometers, 200 Hotel uren etc. Iedereen gooit zijn product in de mix. Dit systeem is afhankelijk van een voorwaarde : De deelnemers in de economie moeten alles kunnen voortbrengen wat de economie nodig heeft. Is dit niet het geval dan ontstaat er een machtsbasis die zal leiden tot de zelfde verellendung als die we nu zien. De leverancier van wat we nodig hebben zal zijn klanten bestand uitbreiden door zijn macht te gebruiken om alternatieven tegen te werken.
Renewable/Credit
De barter/ruilhandel economie laat maakt renewable credit al mogelijk. Iemand die veel stroom maakt kan de certificaten voor afname aan een bedrijf geven voor deze iets heeft dat het kan verhandelen. Dat is krediet. In de carbon/credit economie krijgt de producent carbon certificaten (Euros) om spullen mee te produceren. De eis is dat dit proces meer carbon certificaten uit omloop neemt dan dat het in omloop brengt (dwz winst maakt). In het geval van carbon cretificaten is er echter geen gelijkwaardigheid, want de carbon ontvanger vernietigd de carbon door deze te verbranden. Dit creert een afhankelijkheid en een hele boel ‘schuld’ (die dus betekenisloos is maar ons momenteel dankzij een egoistisch bankwezen in een verlammende greep houdt!).
Certificaten voor het gebruik van duurzame energie zullen echter niet vaak nodig zijn. Producenten snappen meteen dat ze beter zelf hun energie bronnen kunnen aanleggen. Daarbij kost het transport van energie energie, en is de opwekking van energie afhankelijk van het oppervlak, en daardoor uiteindelijk gelimiteerd. Maar mocht er een brug gebouwd moeten worden met veel zwaar materiaal, dan kan daarvoor een wind naar ammoniak fabriek worden gevraagd krediet te verstrekken.
In de renewable/credit economie is er een overvloed van wat we nodig hebben. Ook zijn machines nog geavanceerder en in staat veel van het menselijk werk te doen. Er ligt al zoveel infrastructuur in Nederland dat het bijhouden hiervan niet zo lastig is. Groei is absoluut geen noodzaak als men de kwaliteit van het leven en de omgeving prioriteerd, en niet bij iemand hoeft aan te kloppen voor de hulpbronnen om dat te doen. Deze economie is vrijer, goedkoper, schoner en (voor zover we get ecosysteem weten te restaureren en beschermen) permanent. Ik noem het ook wel de Robo(eco)nomie. Omdat robots, automatische systemen, met behulp van duurzame energie het eco systeem zullen herstelen en mensen zich zullen kunnen richten op kwaliteit en cultuur…Uiteindelijk.